شرق پرس: اگر اقتصاد و مشکلات مربوط به آن را به عنوان مهم ترین چالش عصر حاضر با توجه به هجمه های ناجوانمردانه فراوانی که به کشور می  شود قلمداد نماییم بخش کشاورزی به عنوان مهم ترین و زیر بنایی ترین این مجموعه باید توجه اساسی به آن بشود تا بتواند زمینه ساز تحقق اقتصادمقاومتی در سطح کشور گردد.

امروزه بخش کشاورزی و زیربخش های وابسته به آن از جمله زراعت ، باغبانی ، دام ، شیلات و آبزیان ، صنایع تبدیلی و تکمیلی و دهها وصدها زنجیره تولیدی دیگر وابسته به بخش کشاورزی علیرغم وجود مشکلات فراوان از جمله کمبود شدید منابع آبی و فراهم نبودن بسترهای مناسب تولید اما از ظرفیت ها و توانمندی های فراوان برخوردار می باشد که در صورت کمی توجه و حمایت قادر خواهد بود علاوه بر پاسخگویی به تمامی نیازهای داخلی ، به عنوان یک ظرفیت عظیم در تحقق اقتصاد غیرنفتی محسوب شود.

براساس شواهد و قرائن موجود قبل از پیدایش نفت ، یکی از مهم ترین راه های کسب درآمد و منابع درآمدی کشور ، بخش کشاورزی بود و این بخش در بحرانی ترین شرایط کشور توانست رشد اقتصادی را با تولیدات متنوع خود سرپا نگهدارد.

درسالهای نه چندان دور دستگاههای اجرایی مختلف بخش کشاورزی در کشور ایجاد شده اند که همگی آنها توسعه و رشد بخش کشاورزی را مدنظر داشته اند شرکتهایی همچون پخش کودشیمیایی، تهیه و توزیع بذر و نهال ، بنگاه توسعه ماشین های کشاورزی ، شرکت مهندسی آب و خاک ، شرکت پرورش کرم ابریشم ، شرکت سهامی گوشت کشور ، صندوق حمایت از عمران مراتع کشور، بنگاه آبیاری کشور و دهها شرکت و موسسه دیگر از این قبیل که هر کدامشان با هدف حمایت از توسعه بخش کشاورزی ایجاد شده اند اما در یک دهه اخیر تمامی این شرکت ها در قالب خصوصی سازی و واگذاری شرکت ها و بنگاه های دولتی به بخش خصوصی واگذار ، منحل و در هم ادغام شده اند و یا آنکه در حال حاضر در لیست شرکتهای در حال واگذاری سازمان خصوصی سازی قرار دارند و این امر در حالی است هرکدام ازاین شرکت ها بدلیل ماهیت حمایت و توسعه از بخش کشاورزی به وجود آمده اند و به همین علت هم خریدار دست به نقدی برای آنها وجود ندارد.

بدون آنکه بخواهیم مشکلات و نارسائی های مربوط به شرکت های دولتی و ضررها و زیانهای ناشی از آن را منکر شویم ذکر این نکته هم ضروری است که بخش کشاورزی برای افزایش تولید و استمرار فعالیت فعالان بخش کشاورزی بخصوص کشاورزان خرده پا در این بخش ، توسعه کمی و کیفی تولیدات و رونق صادرات در این بخش بیش از هر زمان دیگر نیازمند حمایت کشاورز و کشاورزی است آنهم حمایت برنامه ریزی شده بطوریکه در یک افق برنامه ای ۵ تا ۱۰ ساله نتایج حاصل از آن به صورت کاملاً مشهودی قابل لمس باشد.

برکسی پوشیده نیست که بخش کشاورزی از بسیاری از جهات دارای تفاوت های اساسی با بخش های دیگر از جمله صنعت و یا خدمات است چرا که فعالیت در بخش کشاورزی توام با ریسک فراوان و مقابله با برف ، گرما ، سرما ، کمبود آب ، خشکسالی و دهها حوادث غیر مترقبه است و از طرفی دارای بازار مصرف با قیمت بسیار پایین به دلیل وجود قابل توجه شبکه دلالی می باشد و حال اگر بخواهیم مشکلات دیگر این بخش از جمله قیمت بالای نهاده های کشاورزی و همچنین دشواری های تامین آب و نرخ بالای بکارگیری مکانیزاسیون در اراضی زراعی و باغی را هم به آن اضافه نماییم دیگر چیزی برای کشاورز باقی نمی ماند که به ادامه فعالیت آبا و اجدادی آن امیدوار باشد بنابراین در هر صورت و در هر شرایط باید از بخش کشاورزی حمایت کرد و این امر از آنجا نشات می گیرد که بخش کشاورزی تامین کننده مهم ترین نیازهای انسانها یعنی غذا است و این کشاورزان هستند که به عنوان سنگ زیرین آسیاب تولیدات غذایی به کمک های بدون منت دولت نیاز دارند تا مهم ترین مولفه خودکفایی کشور یعنی تامین کامل امنیت غذایی را رقم بزنند.

در بسیاری از کشورهای پیشرفته تمامی پیشرفت صنعتی و تولیدی را برای احیا و توسعه بخش کشاورزی بکار گرفته اند و همیشه حمایت و توسعه بخش کشاورزی برای آنها به عنوان مهم ترین و اساسی اولویت مطرح بوده است اما آیا در کشور ما توسعه بخش کشاورزی به عنوان اولویت نخست مطرح می باشد؟ در صورتیکه همواره این بخش کشاورزی است که کمبود بخش های دیگر  را پوشش داده و رشد اقتصادی کشور را مثبت می نماید ، این بخش کشاورزی است که مهم ترین نیاز جامعه یعنی غذا را تامین می نماید ، این بخش کشاورزی است که دارای بالاترین ظرفیت و پتانسیل در صادرات غیرنفتی را دارا می باشد ، این بخش کشاورزی است که بدون استفاده از هر گونه ارز ، ارزآوری فراوانی برای کشور دارد ، این بخش کشاورزی است که در این و انفسای مشکل اشتغال و بیکاری دارای ظرفیت عظیم اشتغال و کار مولد می باشد ، این بخش کشاورزی است که باعث توسعه ، عمران و آبادانی روستاهاست و نهایت آنکه این بخش کشاورزی است که در صورت کمی توجه و حمایت جدی از کشاورزان به عنوان ستون فقرات بخش کشاورزی قادر خواهد بود ضمن تحقق کامل اقتصاد مقاومتی به عنوان هدف اصلی اقتصاد ما در شرایط کنونی ، زمینه ساز تحقق والای امنیت غذایی پایدار در کشور گردد که برای تضمین نسل کنونی و نسلهای آینده به شدت به آن نیازمندیم.

رحمان احمدی-کارشناس ارشد و مدرس دانشگاه