تب فوتبال؛ اینبار برزیل ۲۰۱۴

  محمدرضا میرزاییان

شرق پرس: هفته ها و روزها بود که شمارش معکوس فوتبال دوستان برای آغاز جام بیستم آغاز شده و التهاب بی پایانی در جهان حاکم گشته بود که سرانجام برزیل ۲۰۱۴ با نبرد برزیل فاتح مطلق پنج دوره جام جهانی و کرواسی تیمی قابل از شرق اروپا این انتظار به خط پایان رسید.

جاذبه های فوتبال این ورزش جهانگیر و عامه پسند از مرزها عبور کرده و چنان نقاط مختلف دنیا را درنوردیده که اکنون به دور ترین نقاط هم رسیده و حتی در قبایل دست نیافتنی و یا جزایر افریقایی نیز برایش سرودست می شکنند.

چارلز میلر برزیلی که ابا و اجدادش انگلیسی بودند و در سال ۱۸۹۴ برای نخستین بار توپ را به زمین زد و فوتبال را رسما به مردم دنیا معرفی کرد هیچگاه در ذهنش نمی گنجید که سالها بعدها این ورزش اینگونه شهره خاص و عام شود و این همه هوادار سینه چاک و دلباخته داشته باشد و میلیونها انسان با حنجره های رسا و فریادهای پرخروش برایش هورا بکشند.

اشتها و ولع تمامی نشدنی فوتبال دوستان که چهارچشمی به دنبال هیاهوی جام جهانی و توپ گرد هستند، شاید در هیچ رویدادی تکرار نشود و رویدادهای مختلف جهان را تحت الشعاع خود قرار ندهد.

ژول ریمه فرانسوی که در سال ۱۹۳۰ سنگ بنای جام جهانی را چید پیش از مرگش در سال ۱۹۵۶ تاکید کرده بود که تصور نمی کرد این مسابقات موجب گردهمایی جوامع مختلف بشری شود و دنیای توپ گرد این چنین مرزها را در نوردد و همه جای دنیا را فرا بگیرد.

حتی در سال هایی که آدولف هیتلر جنایتکار جنگ خانماسوز را در دنیا به راه انداخت و وقفه ای چندساله در جام جهانی ایجاد کرد ، تب فوتبال پایین نیامد و سربازان در نقاط جنگی و خطرناک نیز به دنبال بازی با توپ بودند تا شاید لحظاتی از آتش جنگ و خمپاره و تانک بدور باشند و از این طریق چهره رنگ پریده خود را پنهان کنند.

فردایی امید آفرین

فوتبال ایران برای چهارمین بار است که طعم حضور در جام جهانی را می چشد و در صف ۳۲ تیم برتر دنیا می ایستد که بی گمان تیم ملی مدل ۹۸ که در فرانسه به میدان آمد، بالنده ترین تیم ما در این مسابقات معتبر بود.

طی ۹ بازی در سه دوره قبلی یک برد الهام بخش در سال ۹۸ مقابل امریکا بدست آمد که به زعم کارشناسان مجرب فیفا ، این دیدار به بازی قرن شهره شد، ضمن اینکه دو تساوی مقابل اسکاتلند در جام جهانی ۱۹۷۸ و آنگولا در ۲۰۰۶ کسب شد و شش شکست نیز در کارنامه تیم ملی ما ثبت گردید .

فوتبال در ایران قدمتی ۹۰ ساله دارد و از همان ابتدا که توپ در مسجد سلیمان و منطقه جنوب کشورمان از سوی مهندسان انگلیسی به زمین خورد ، هموطنان رفته رفته به سمت و سوی توپ گرد آمدند و در سال ۱۳۴۷ که برای نخستین بار جام ملتهای اسیا را فتح کردیم و سر برآسمان فوتبال قاره کهن و پرجمعیت ساییدیم ، میزان الحراره فوتبال و عشق به آن به شکلی اعجاب انگیزی شدت گرفت.

این توفیق شگرف گواه روشنی بود بر این ادعا که ایران معدن استعدادهای بی پایان است و انس و الفت مردم ما به فوتبال تمامی ندارد و حضور در جام جهانی به عنوان معتبرترین میدان ، تب فوتبال را در جامعه بالنده ما به اوج رساند. از سویی دیگر باید اقرار کرد که این موفقیت و افتخارات بعدی و سترگ ما یک شبه بدست نیامد بلکه یک فرآیند فرهنگی ،تاریخی و تربیتی در آن دخیل بود که هنوز هم از آن به عنوان فاکتورهای اساسی یاد می شود و ما به عنوان ایرانی به آن می بالیم و فخر می فروشیم .

برتری ماندگار و الهام بخش در شهر اولسان و گل تاریخی قوچان نژاد که به کره جنوبی تحمیل شد، چهارمین حضور ما را در این میدان معظم رسمیت بخشید و حالا شور و شعف میلیونها ایرانی برای شروع جام جهانی در سرزمین قهوه این جنب و جوش را به عرش رسانده است .

کارلوس کروش پرتغالی که سکاندار تیم ملی ماست ، مردی است که عمق و ژرفای فوتبال را مثل کف دستش می شناسد و در دنیا چهره ای نام آشنا به شمار می رود. او ملی پوشانی در اختیار دارد که تجربه گران سنگی دارند و سرد و گرم چشیده هستند ، لذا انتظار می رود که آنها نماینده شایسته ای برای کشورمان باشند و همانند تیم ملی ۹۸ مایه مباهات شوند.

تصویری که امروز قاطبه مردم ما درذهن دارند این است که اراده تاکتیکی و عزم قوی بچه های ما در کنار نمایش فوتبالی بالنده و عاری از شتابزدگی و شکنندگی می تواند گلیم تیم ملی را تا مرز آبرومندی بیرون بکشد و رضایت مندی را بر لبان هموطنان جاری سازد .

امید اینکه این چشم انداز روشن و امید آفرین به چشم بیاید و تیم ملی ما در چهارمین حضور خود در جام جهانی ، سفیر شایسته ای باشد. اما اگر زیاده خواه نباشیم و کلاهمان را قاضی کنیم باید این نکته مهم را ملکه ذهن خود کنیم که حضور در بین ۳۲ تیم مطرح جهان در برزیل به خودی خود ، افتخاری بزرگ به شمار می رود و قوت قلب عمیق ما ایرانی ها به شمار می رود.

عقل سلیم حکم می کند که همگی واقع گرا باشیم و بدور از احساسات و موج آفرینی ، منطق را چاشنی کار کنیم تا در صورت شکست های احتمالی در لاک حقارت فرو نرویم .

ازاینها گذشته ، امید می رود که از این میدان معتبر و این دانشگاه بزرگ درس های گرانبها بیاموزیم و از آموزه های فوتبال حرفه ای الهام بگیریم و فاکتورهای مثبت آن را سرلوحه کار خود قرار دهیم .

مخلص کلام اینکه اتکای صرف به حضور در جام جهانی نمی تواند کعبه آمال باشد ولی اگر بتوانیم با رایزنی و مراوده با طلایه داران فوتبال حرفه ای در جریان این رقابتهای معتبر، از آنها درس بگیریم به نوعی برنده خواهیم بود.
منبع:ایرنا

/انتهای خبر