شرق پرس : تصویری که از شهرهای معروف ایران و جهان در ذهن داریم ، عموماً آن چیزی است که بعنوان نماد شهر شناخته می شود و حتی در ساخت شهرهای جدید نیز با دقت و مطالعه فراوان بروی نمادی کار می شود تا بعنوان برند آن شهر معرفی گردد.
در واقع از شهر یا آن منطقه تصوراتی داریم که بلافاصله ویژگی یا صفات خاصی مرتبط با آن فراخوانی و در ذهن ما متبادر می شود.
اینکه از شنیدن نام شهر اصفهان سی و سه پل ، شهر بم خرما، یزد قنات، شیراز تخت جمشید و ساری میدان ساعت در ذهن متبادر می شود، نمی تواند اتفاقی باشد. چه بصورت طبیعی و چه با طراحی و تفکر بشر، ویژگی منحصر بفردی برای یک شهر شکل می‌گیرد که همین امر در تبلیغ و شهرت شهر تعیین کننده خواهد بود.
در برند ارگانیک، ویژگی شهر بطور تاریخی پدید آمده و سینه به سینه نقل شده و آن منطقه نیز با آن ویژگی شناخته می شوند. وقتی کاشان با باغ فین در ذهن تداعی می شود و یا قمصر را با گلاب می‌شناسیم بخشی ریشه در مسائل تاریخی و طبیعی و بخشی دیگر را باید در زکاوت و دوراندیشی مدیران شهری آن جست که در معرفی و برند سازی با کمک ابزارهایی مثل رسانه نهایت بهره را برده اند.

قطعا در معرفی برند یک شهر به مسائل مهمی ازجمله گردشگری و فرهنگی، سرمایه گذاری، جذب نخبگان و … توجه می شود که می تواند هم در مسائل روحی روانی شهروندان مثل احساس افتخار به شهر تاثیرگذار باشد و هم در رقابت با دیگر شهرها گوی سبقت را در جذب گردشگر و سرمایه گذار برباید.

اما در دنیای امروز مدیران شهری بعضاً در حال عبور از نمادهای ارگانیک و نیل به سمت نمادهای استراتژیک هستند. برخی کارشناسان این حوزه معتقدند، شهر نباید تنها مبتنی بر روایت های قدیم باشد و گاهی ضروری است از هویت ارگانیک نیز عبور کرده و آنرا به هویت استراتژیک، ارتقاء داد.
مدیران شهرهای پیشرو به این باور رسیده اند که در معرفی نماد شهری سیاستگذاری های آتی، خط مشی و راهبردهای پیش رو، همانند روایت های موجود، مدنظر قرار می گیرد. و قطعاً بدون طراحی یک برند شهری قدرتمند، هیچ شهری حتی اگر سرشار از استعداد و فرصت های کم نظیر برای سرمایه گذاری، تحصیل و کار هم باشد نمی تواند سهم خود را از منابع و سرمایه های موجود احصاء کند و در جذب گردشگر هم که یکی از مهمترین منابع پایدار شهری است نمی تواند توفیقی کسب کند.
برخی از کارشناسان نماد شهری را یک سرمایه گذاری بلندمدت برای توسعه می دانند، اما عده ای دیگر پا را فراتر گذاشته اند و معتقدند برندسازی استراتژیک دیگر یک انتخاب نیست، بلکه ضرورتی اجتناب ناپذیر برای مدیران شهری است که می تواند در ریل گذاری برای رسیدن به اهداف و آرمان های شهری تاثیرات بسزایی داشته باشد.
برج میلاد تهران، برج خلیفه دبی، برج‌های دوقلوی پتروناس کوالالامپور و ابراج البیت مکه را می توان از جمله نمادهای شهری مهم در کشورهای اسلامی دانست که بعنوان برندهای شهری موفق ، نگاه استراتژیک مدیران شان را بهمراه داشت.

اما آنگونه که در سومین نشست وزیران گردشگری کشورهای عضو اکو به تصویب رسیده بود، شهر ساری بعنوان پایتخت گردشگری کشورهای عضو اکو در سال‌های ۲۰۲۲ انتخاب شد. این درحالیست که بسیاری از کُنشگران سیاسی، اجتماعی و فرهنگی این سئوال را دارند که در این مدت برای معرفی صحیح ظرفیت های این شهر تاریخی و استراتژیک چه کرده ایم؟ آیا حاشیه های بوجود امده در شهرداری و شورای شهر مرکز استان، اجازه پرداختن به اینگونه امورات مهم را داده است؟
آیا فراتر از مصاحبه ها و سخنرانی هایی که توسط مسئولان به ندرت در فضای رسانه ای فرا استانی منتشر می شود اقدام عملی قابل توجهی صورت گرفت که قابل بیان و دفاع باشد؟ آیا برای پروژه های مختلف شهر ساری، پیوست گردشگری در نظر گرفته ایم ؟

مشخص است ساری علیرغم پتانسیل های بالقوه ای که دارد، بجز در موارد محدود، نتوانسته در تبلیغ برندهای ارگانیک مانند: محلات تاریخی و مذهبی، خانه کلبادی، آب انبار نو، برج میدان ساعت و… و همچنین در طراحی برند استراتژیک موفق عمل نماید.
این حاصل نمی شود مگر با درایت مدیران شهری خلاق، باتجربه، شجاع با دانش و پرانگیزه که حاصل نگاه و دقت شهروندان خواهد بود.

صدیقه قاسمی پاشاکلایی