شرق پرس – محمد مبرا : با اجرای طرح مردمی سازی اقتصاد و واریز یارانه های جدید به حساب سرپرستان خانوار و افزایش قیمت چند برابری برخی کالاها، به نظر می آمد که حداقل در قفسه فروشگاه ها شاهد کمبود برخی اقلام نباشیم.
از طرفی در نانوایی های ساری نیز با تغییر سیاست ها شاهد کاهش پخت و افزایش صف های طولانی برای تهیه نان هستیم که گاها صحنه های ناخوشایندی را بوجود می آورد .
استاندار مازندران نیز برای کنترل بازار و رفع کمبودها، اخیرا با حضور در یکی از کارخانه های تولید روغن خوراکی دستور توزیع ۲ هزار تن روغن که در انبارهای این شرکت وجود داشت! را صادر کرد.
اما گزارش های میدانی از فروشگاه های زنجیره ای و مغازه های خواربار فروشی سطح شهر ساری موید اینست که تمامی قفسه های مربوط به روغن سرخ کردنی و شکر و برخی اقلام دیگر بطور کل خالی است و مخصوصا فروشگاه های زنجیره ای علاقه ای به فروش مایحتاج مردم حتی با نرخ های جدید را ندارند.
در پی اتفاقات چند روز اخیر در حوزه بازار استان مازندران این سئوال پیش می آید، چرا تا قبل از اجرای این طرح، که شرکت های مذکور در حال تولید و انبار کردن اقلامی مانند روغن بودند مسئولی بازدید میدانی از داخل انبارشان نکرد و چرا دستور توزیع در همان زمان که قیمت روغن ۱۳ هزار تومان بود داده نشد؟ مستحضرید که تولید ۲ هزار تن روغن که در انبار این شرکت موجود بود، کار یک روز و یک هفته نیست. قطعا این روغن ها با قانون حمایتی گذشته و یا شاید ارز ۴۲۰۰ تومانی تولید شده بودند و در انبار ذخیره سازی می شدند! اگر غیر از این است مسئولان چرا بصورت شفاف توضیح نمی دهند؟
سئوال دوم اینست که چرا حتی پس از دستور تخلیه و توزیع کالاهای انبار زده شده با قیمت های سرسام آور جدید، همچنان فروشگاه ها از فروش امتناع می کنند؟
قطعا این بی نظمی و بی تدبیری ها یک قربانی همیشگی دارد و آنهم مردم عادی جامعه هستند که دائما باید برای تهیه مایحتاج اولیه در فشار باشند و چرخ زندگی شان با این سیاست های جدید اقتصادی لنگ می زند.
جراحی های پی در پی برای شفاف سازی و سامان یافتن اقتصاد، اینبار هم از سفره مردم آغاز شد و متاسفانه مشکلات عدیده ای برای قشر ضعیف جامعه بوجود آورد تا آنجا که یکی از شهروندان در این باره گفت : این دردناک است که تولیدات کارخانه های ما، بدون توجه به نیاز داخلی و مشکلات مردم، به سوی مرزها گسیل می شود و برای رسیدن به مشتی دلار، سر از بازارهای کشورهای همسایه در می آورد.
این شهروند ساروی می افزاید؛ آیا مردم عادی می توانند این حجم از کالاها را که معمولا در گزارشات رسمی می آید، از طریق مرزها قاچاق کنند؟
آیا کار سختی است که مسئولان کالاهای تولید شده کارخانجات را رصد کنند تا به دست مردم برسد؟
آیا ما شهروند درجه دو هستیم و شهروند درجه یک آنهایی هستند که پشت مرزها با کیف های دلار ایستاده اند؟
این شهروند مازندرانی با تاکید براینکه در هیچ کجای دنیا با منافع و مایحتاج مردم خود اینگونه رفتار نمی شود افزود؛ امیدوارم مسئولان ما در جلسات بی شماری که می‌گذارند یکبار برای همیشه این موضوع را حل کنند که آسایش و رفاه مردم چقدر برایشان مهم است؟
