شرق مازندران – صادقعلی رنجبر: ایجاد منطقه آزاد تجاری در مازندران قربانی تردیدها و تشکیک های عمدتا” کج اندیشانه ی عده ای از اصحاب قدرت است که با نگرشها و گرایشهای محدود به منافع شهری و جناحی و غیره، فرصت تأمین و دفاع از منافع استانی را از دست داده و سالهاست که با تکرار فرصت سوزی ها، مازندران و مازندرانی ها را در حسرت برخورداری از مواهب معیشتی و مزایای رفاهی ناشی از شکوفایی اقتصاد استانی در فرایند بهره وری از امتیازات ذیل ایجاد منطقه آزاد تجاری، نشانده اند.
رقابت های غیرحرفه ای دو بندر نوشهر و فریدونکنار با برخورداری ناچیز از ضوابط و معیارهای انتخاب مناطق آزاد تجاری، عملا” موجب استمرار محرومیت مازندران علیرغم تلاشهای مثبت سازمانی و پارلمانی انجام شده در ادوار گذشته مدیریتی و نمایندگی است.
طرحهای غیرقابل اجرایی مانند توزیع منطقه آزاد تجاری به سه لکه امیرآباد، نوشهر و فریدونکنار، کوبیدن مدیران ارشد استانی و نمایندگان ذیربط بر طبل لجاجت و اولویت بخشی به مطالبات نامتعارف و در نتیجه عدم تمکین آنها توسط دولت و توقف تحقق این پروژه عظیم اقتصادی و اساسی ترین گام شکوفایی اقتصاد استانی در فرایند توسعه ارتباطات بین المللی اقتصادی بخصوص با همسایگان متعدد و متکثر با جمعیت چندصدمیلیونی است!
معیارهایی که برای ایجاد منطقه آزاد تجاری ابلاغ شده و می شود، از جمله برخورداری از اراضی موسع و غیرمسکونی بودن محل استقرار بندر، فقط و فقط در انحصار مطلق بندر امیرآباد مازندران در حوزه استحفاظی شهرستان بهشهر است که با برخورداری از اراضی چهارهزار هکتاری در یک منطقه غیرشهری و غیرمسکونی و نیز زیرساختهای موجود درون بندری و برون بندری قابل قیاس با دو بندر دیگر که کاملا” در مناطق شهری و مسکونی قرار گرفته و محدود به اراضی •۶ هکتاری بندر نوشهر و ۱۸ هکتاری بندر فریدونکناراند نبوده و اصرار بر سهیم کردن آنها نه تنها گره گشایی نمی کند، بلکه گره های معمولی را نیز به گره های کور تبدیل می کند و این اصلا” به خیر و صلاح مازندران نیست که در چهار دهه گذشته بخاطر قطب کشاورزی بودن از توسعه صنعتی و معدنی محروم مانده و نتوانسته سایر شاخص های توسعه را نیز فتح کند!
معلوم نیست که با وجود ملاحظه چندین باره ناکامی هایی تکرار شونده، بر اساس کدام منطق و عقلانیتی، همچنان بر چنین مطالبات نامعقولی اصرار ورزیده می شود و بر ادامه محرومیت مازندران، مهر تمدید می خورد؟!
جالب اینجاست که برخی استانها مشکل محدودیت کیلومتری برخورداری شهروندان از مواهب خاص مثل خرید و استفاده از خودروهای وارداتی با قیمت مناسب را به سطح استان توسعه دادند و مشکل مطروحه را حل کردند و نگذاشتند که اقتصاد استان شان معطل یک لجاجت خودخواهانه باقی بماند!
فلذا تأکید می شود که مازندران نباید قربانی دوسویه بی توجهی اقتصادی پایتخت نشین ها و نیز اختلاف داخل استانی شود که طی آن سودش به جیب تجار و دلالان استانهای رقیب و دودش به چشم مردم نجیب مازندران برود!
جالب ترین این است که بندر امیرآباد در بین کشورهای حوزه دریای خزر بعنوان پایلوت مرکزی و محوری صادرات و واردات کالا پذیرفته شده و در شمال کشور نیز حتی بر بندر انزلی رجحان یافته و حتی به راه آهن سراسری نیز اتصال یافته و از اراضی محیرالعقول ۴هزارهکتاری برخوردار بوده و تازه قابل توسعه هم هست، اما متأسفانه در رقابتهای درون استانی، قربانی لابی گری ها و رایزنی های افراد نافذ شده و مهجور مانده است!
به هر حال آقایانی که اینگونه با منافع استانی مقابله کرده و مانع از ارتقاء و اعتلای اقتصادی مازندران شده و می شوند، در افکار عمومی مورد قضاوت قرار گرفته و آینده در باره آنان بیرحمانه قضاوت می کند و پیشنهاد می شود که از این موضع انصراف داده و منافع استان را یر منافع شهری و یا حتی شرایط انتخاباتی خود ترجیح داده و اقتصاد و معیشت مردم مازندران را از بن بست های فراوانی که در مسیر شکوفایی اش ایجاد کرده اند، نجات دهند.
*دکتر / مدرس دانشگاه*
