اختصاصی شرق پرس– در جهان کنونی رسانه ها نقش بسیار پر رنگی در زندگی انسانها دارند و برخی رسانه را یکی از مهم ترین دستاوردهای بشر قلمداد می کنند. از سویی همگان می دانیم که رسانه ها با سرعت بسیار زیاد در حال گسترش و فراگیری هستند. طوری که چندی پیش رئیس انجمن رسانه های مجازی استان اعلام کرد حدود ۱۴۰ رسانه مجازی فقط در مازندران ! فعالیت می کنند.
از دیگر سو صاحب نظران اعتراف دارند که رسانه همچون سلاحی برای پیشبرد اهداف, اشخاص و ملتها کاربرد دارند چراکه قدرتها در کنار سرمایه گذاری های مرسوم دفاعی , به این جمع بندی رسیده اند که باید سلاح رسانه ای خود را نیز گسترش دهند تا در خدمت اهدافشان باشد.
با توجه به مطالب گفته شده پرسش اینجاست, ما از اینهمه ظرفیت ها ی رسانه ای چگونه و به چه نحو و در مقابل کدام دشمن استفاده می کنیم؟
مگر نه اینکه امام(ره) و همینطور رهبر معظم انقلاب همه ی گروهها و جریان های معتقد به جمهوری اسلامی و اصل ولایت فقیه را در یک جبهه و خودی می دانستند و می دانند؟ آیا اختلاف سلیقه برای پیشبرد امور اصل پذیرفته شده در هر کشور و جامعه ای نیست؟
بد اخلاقی های رسانه ای که هر روز صفحه های روزنامه ها و سایت هایمان را پر و خالی می کند در جهت تضعیف کدام رقیب و کدام دشمن بکار گرفته می شود؟
چگونه است برخی از ما که ادعای مدیریت بر افکار عمومی ! داریم هنوز در تشخیص دشمن و شناخت مشکلات و مسائل استان و کشور عاجز هستیم و دائم بر چهره یکدیگر چنگ می کشیم؟
متاسفانه در مازندران به خاطر انبوه رسانه ها این بداخلاقی ها نمود بیشتری دارد و کم نیستند رسانه هایی که با تخریب دیگران و توهین های بدون حد و مرز و به عبارتی فحاشی رسانه ای سعی در خودی نشان دادن دارند.
شاید این افراد خود را انقلابی تر و مسلمان تر از بقیه بدانند ولی بدانند که هم قانون اساسی و هم دین مبین اسلام به هیچ وجه اجازه اهانت و افترا به دیگران را نمی دهد و تمام بزرگان این قبیل رفتارها را نکوهش کرده اند.
برخی از رسانه ها برای بالا بردن میزان مخاطب و یا به قول خود مقابله با رسانه ها و اشخاص دیگر(عموماً رسانه های داخلی و افراد معتقد) حاضر می شوند هر نوع مطلب مشمئز کننده و قلو آمیز را تیتر کنند و با افتخار به شجاعت ساده لوحانه خود نیز ببالند! اما باید به این بزرگواران متذکر شد دشمن اصلی و اساسی مردم ایران و همه رسانه ها فقر, بیکاری و معضلات اجتماعی و تهدیدات خارجی است . لذا بهتر است بجای این همه انرژی و وقتی که صرف تحقیر و اهانت به دیگران می کنیم, مطالب تحقیقات و نوشته هایمان را به سمت رفع مشکلات اصلی مردم و جامعه هدایت کنیم.
البته شاید در کوتاه مدت این نوع افکار و رسانه ها (اغلب مجازی) با هزینه های هنگفت و ایجاد یک زنجیره و دست بردن در مسائل فنی بتوانند در رده بندی ها و جذب مخاطب اتفاقی(مخاطبی که نه از لحاظ اعتقادی و باور بلکه با هدایت جستجوگرها بصورت اتفاقی وارد آن سایت و رسانه شود) موفق عمل کنند اما مطمئن باشند در بلند مدت نتیجه عکس خواهد داشت و این نوع رفتار به ضرر جریان فکری شان تمام خواهد شد چراکه بوده اند رسانه های زیادی که از بدو تاسیس یکطرفه به قاضی رفته اند ولی به هیچ وجه نتوانستند رسانه مورد اعتماد آحاد مردم باشند و به مرور زمان جایگاه خود را در جامعه و در نزد افکار عمومی از دست داده اند.
پرسش بعدی که باید از اداره کنندگان این رسانه ها پرسید اینست که آیا نمی شود در صورت وجود نقد به مسئول یا هر شخص دیگری به روشی هوشمندانه و زیرکانه انتقادها را بکار بندیم طوری که بجای آنهمه دافعه, کمی هم جاذبه از خود نشان دهیم؟
در حالیکه تنها چند روزی از روز خبرنگار و تقدیر و تمجید از مقام خبرنگاران محترم و رسانه های عزیز می گذرد, امیدواریم در این سال رسانه ای که در پیش و رو داریم در جهت رشد و توسعه شهر, منطقه و کشور عزیزمان قلم بزنیم نه در جهت تخریب و توهین دیگران .
