شرق پرس: بازنشستگی همزمان سه فرماندار در مازندران فارغ از بحث های حاشیه ای که داشت اما یک نکته اساسی را برای مردم به اثبات رساند. آنهم اینست که در سطح مدیریت کشور اگر مدیری ماهها و حتی سالهای آخر خدمتش را سپری می کند معمولاً مسئولان بالادستی قانع می شوند که تا پایان بازنشستگی این مدیران را حفظ کنند.
حال کیفیت مدیریت حضرات در چه سطحی است ظاهراً مسئله مهمی نیست و شاید مهم تر اینست که آقایان از مزایای بازنشسته شدن با جایگاه مدیریت برخوردار شوند.!
جای سئوال است هزینه هایی که از جیب مردم و بیت المال برای روزهایی که یک مدیر به سیستم تحمیل می شود و آن کارایی و راندمان حداقلی که باید داشته باشد را ندارد از لحاظ عقلی, شرعی و وجدانی چه حکمی خواهد داشت؟ آن آرمان هایی که برایش انقلاب شد و تحمل کردن حتی یک ثانیه از مدیریت شخصی که صلاحیت ندارد را جایز نمی دانست کجای محاسبات آن آقای مسئول قرار دارد؟ با این نوع نگاه معیوب و غیرسیستمی چه انتظاری داریم که وضعیت کشور را بهبود بخشیم؟
دردآور آنجاست که حتی پس از بازنشستگی برخی از این مدیران دعوت بکار می شوند و یا در برخی موارد چند سال بیشتر نگه داشته می شوند! گویا قحط الرجال است و مردم همواره باید یک تعداد محدودی از افراد را در پست های مدیریتی ببینند.
ظاهراً رفتن و آمدن دولت ها حتی با جناح ها و نگاههای مختلف سیاسی هم تغییری در این حلقه محدود بوجود نخواهد آورد. اگر مدیرکل بود می شود فرماندار . اگر رئیس بود می شود شهردار. وزیر بود می شود رئیس دانشگاه. نماینده بود می شود معاون وزیر … کسی هم نیست که بپرسد مگر در پست های قبلی چه گلی به سر ملت زده اند که دائماً از میزی به میز دیگر منتقل می شوند؟.
تا کی استان و کشور باید هزینه مدیریت ملال آور, محافظه کارانه و غیرعلمی این حلقه محدود را پرداخت کند؟ و یا بدون توجه به میزان صلاحیت, کارایی و تدبیر فرد صبر کنیم تا بازنشسته شود؟
شاید این سه فرماندار بازنشست شده صددرصد مصداق موضوع مطرح شده نباشند و انشاالله که افراد مفیدی در مناصب مدیریتی بودند اما دیگر همگان قوانین نانوشته حاکم بر سیستم بیمار اداری کشور را می دانند.
به امید روزی که با الگو برداری از سیستم قانونمند و بدون تعارف کشورهای جنوب شرقی آسیا مخصوصاً چین و ژاپن, کسانی را در جایگاه های حساس و تصمیم ساز ببینیم که برای صندلی خود کوچک نباشند.
محمد مبرا
