شرق پرس – سردبیر : روز گذشته محمد اسلامی استاندار مازندران در یادواره شهدای شهرستان سیمرغ گفت:” مازندران باید شاگرد اول اقتصاد کشور شود “. جمله درستی که از زوایای مختلف قابل بررسی است.  اما  اینگونه سخن گفتن ها نه اینکه برای مردم استان دیگر جذابیتی ندارد بلکه چون نمک پاشیدن بر زخم هاست!

 در دوران تحصیل آموختیم وقتی شخصی شاگرد اول می شود بترتیب : استعداد ذاتی, تلاش, امکانات, نقش معلم, توجه و … همه و همه کم و بیش در این موفقیت نقش داشته اند. مثلا اگر نقش استعداد ذاتی پررنگ نبود بجای آن معلم خوب, تلاش یا توجه ویژه و … کمک می کردند تا دانش آموز به موفقیت برسد. بدیهی است همه عوامل در کنار هم و مانند یه گروه موسیقی باید کار کنند تا یک آهنگ زیبا نواخته شود و یا به قول استاندار محترم به هدف شاگرد اول شدن نائل آئیم.

اما اگر شخص مستعد باشد, تلاش زیادی هم داشته باشد ولی معلم فکوری نباشد تا راهنمایی ها و برنامه ریزی ها یا سنجش لازم را انجام دهد,آن دانش آموز می تواند استعدادهای بالقوه اش را  بالفعل کند؟

 در مورد مازندران و جایگاه کنونی آن در کشور؛ واقعیت اینست که تا کنون این استان مظلوم از همه آیتم های مورد نیاز برای شاگرد اول شدن, فقط استعداد ذاتی را داشته است و اگر نقش دولت ها را بعنوان معلم فرض کنیم, موکداً  بر این باوریم  معلم هایی که تا کنون داشته ایم نه تنها توجه خاصی به این همه ظرفیت و استعداد نداشته اند بلکه حتی از ارائه یک برنامه مدون و حساب شده برای تحول در استان عاجز بوده اند. 

درباره توجه دولتها به مازندران همین نکته بس که برای اعلام منطقه آزاد در شرق مازندران سالها وقت مردم و خود را گرفته اند اما حتی حاضر نیستند امتیازی را که در برخی موارد به مناطق کم اهمیت تر کشور اعطا کرده اند برای این استان بکر قائل شوند!

در تعطیلات, به دلایل گوناگون سنگینی بار گردشگران میلیونی کشور را بر شانه های نحیف مازندران تحمیل می کنند اما از ایجاد زیرساختهایی مانند تجهیز و استاندارد سازی راه ها , فرودگاه و راه آهن و… خودداری می کنند و یا با دستان لرزان, اندک اعتبار آنرا فقط تصویب می کنند .حال توجه به محیط زیست, ایجاد و توسعه اماکن گردشگری و… پیشکش!!!

خاویار دریای مازندران( که ظاهراً گران ترین ماده خوراکی جهان است) را در تمام کره زمین شُهره کرده اند اما درآمدش را تا کنون ندیدیم صرف توسعه استان کنند (مانند درآمد نفت که قانون است درصدی برای توسعه استانهای نفت خیز هزینه شود)  و اگر این امر تاکنون محقق شد حتما اعلام کنند کجای استان خرج کرده اند تا همه بدانیم.

در حالیکه که دریای خزر با فاجعه های زیست محیطی زیادی مانند تهدید خشک شدن, تغییرات اکوسیستمی, نابودی گونه های کمیاب مانند فوک خزری, سیل فاضلاب و زباله ها و… روبرو است, آقایان رویای انتقال آب خزر را به سمنان و کویر مرکزی در سر می پرورانند! و این یعنی دولتها این استان را گاو شیرده فرض کرده اند که تنها برای دوشیدن سراغش می آیند.

مناطق بکر مازندران پناهگاه خستگی مولتی میلیاردهای پایتخت نشین شده است که در دست نیافتنی ترین نقاط آن ویلاهای لاکچری ساخته اند و کسی نیست که از این مرفهین بی درد که یا مسئولیت دارند و یا رفیق گرمابه و گلستان مسئولان هستند بپرسد آیا برای برخورداری از این خدمات ویژه و نابودی محیط زیست, مالیاتی هم برای توسعه استان- نَه پُر کردن خزانه دولت- پرداخت می کنند یا خیر؟

عقل می گوید باید جایی هزینه کرد که در کوتاه مدت این سرمایه گذاری چندین برابر آنرا بازگرداند. از دولت فعلی و دولتهای گذشته می پرسم چرا تا کنون برای کشاورزی و گردشگری مازندران که در صورت توجه به جرات میتواند به تنهایی بار سنگین اقتصاد  بیمار کشور را بر دوش بکشد سرمایه گذاری خاصی صورت نپذیرفت, در صورتیکه دیده می شود پول بیت المال را صرف کارهایی در نقاطی از کشور کرده اید که هر عاقلی را به تامل وا می دارد؟!

نخبه های علمی, اقتصادی, سیاسی و ورزشی  این استان یا از کشور رفته اند, یا به استان های دیگر دیپورت شده اند و یا در کنج اتاقی تاریک در پی تفاوت روز و شب میگردند! اما فرصت های شغلی مان را پیشکش توصیه شدگان می کنند.

و خلاصه اینکه آقای استاندار ؛

مازندران چونان جوان چابک و پرانرژی بود که می توانست چندین ناتوان را بر دوش بِکِشد اما رفتار نامناسب, تصمیمات نادرست و بی توجهی های تاریخی موجب شد خود مانند یک بیمار وبال گردن دولت شود.  شاگرد اول شدن مازندران مُیسر نیست مگر اینکه شخص جنابعالی به پایتخت بروید و با مسئولان دولت و نظام درباره مازندران و تغییر نگاه نسبت به این استان چانه زنی کنید.چراکه تحول در استان هایی مانند مازندران, تحول کشور را در پی خواهد داشت.

محمد مبرا – عضو خانه مطبوعات استان مازندران